Նադայել արիք, ժողովու՛րդ: Ասե՞մ՝ թշնամանաք հետս: Էդ նրանից չի, որ Հայաստանում էս պահին լավ կամ վատ է, որ ապրելու համար հարմար կամ անհարմար է: Ես գիտեմ,որ հիմա շատ-շատերն ինձ հետ համաձայնելու են, բայց համաձայնություն արտահայտելու համարձակություն չեն ունենալու: Մենք, ավելի ճիշտ, մեր մի հատվածը «գառասկոպով» պանդուխտ է`անկախ նրանից` Հայաստանում էդ պահին լա՞վ է, թե՞ վատ:

Շատ հուզիչ, ավելին, անկեղծ ու անմիջական, բայց և արհեսավարժ էր կազմված պարոն Սարգսյանի պատասխանը Սերժ Թանգյանին: Սակայն դա ընդամենը մեր երկրին ու նրա խեղճ ժողովրդին պատուհասած, դավին ու ցավին անտեղյակ, դրսի մարդկանց մոտ կարող է առաջացնել տաք գրգիռներ, հուզմունքի զգացողություններ: «Այո՛, ժամանակն է փոփոխության: Ու ոչ ոք չի կարող օրենքից բարձր լինել: Կեղծիքն ու երեսպաշտությունը, զոռբայությունն ու թշնամանքը քանդելու ենք հատիկ առ հատիկ ու հետևողականորեն...»:

Նախագահի հաջորդ ընտրություններում որոշել եմ դնել իմ թեկնածությունը ու համոզված եմ, որ կհաղթեմ: Ինչու եմ համոզվա?ծ: 1.Արդեն պայմանավորվել եմ մասոնների հետ, որ մահափորձ կատարեն: 2. Աշխատում եմ հայկական նոր էպոսի վրա (Դավիթ Սասունցին արխաիկ է) : 3. Պայմանավորվել եմ ավիաուղևորի հետ, որ ինքնաթիռում վատանա, ու ես փրկեմ նրա կյանքը:

1789 թվականի օգոստոսին, արքայական պալատի պատուհանից տեսնելով զայրացած ամբոխը, Ֆրանսիայի թագուհի Մարիա-Անտուանեթը հարցրեց խորհրդականներին. "Սա ի՞նչ խռովություն է": Պատասխանը մտել է պատմության մեջ. "Ձերդ արքայական Մեծություն, սա հեղափոխություն է":

Կախվածի տանը պարանից չեն խոսում: Եվ այնուհանդերձ, Լևոնը` հարգարժան առաջին նախագահը, այսօր էլի՛ գերազանցեց ինքն իրեն: Նա հազվագյուտ տաղանդ ունի սեփական զավակներին խժռելու: Որքան էլ ցավալի է այս արձանագրումը:

Մեզանում կան մարդիկ, ովքեր ամենայն լրջությամբ բարբառում են անտրամաբանական և իրականության հետ ոչ մի աղերս չունեցող «ճշմարտություններ»: երբ հարցնում ես, թե որտեղի՞ց է այդ Ճ-ն, ասում է՝ ՏԵԼԵՎԻԶՐՆ ասեց:

Ես առայժմ չեմ ուզում կանխատեսումներ անել, վերջին հույսն անդունդը չգլորելու մտայնությամբ, չնայած որ ակնհայտն այլևս հավատալի է: Սակայն Ազատության հրապարակում անկանխակալ պայքարող քաղաքացու իրավունքով պետք է բախտի բերմամբ թե պատահմամբ սկզբունքայնություն և սեփական խոսքի տերը լինելու վճռականությունն ապացուցելու շանս ստացած Րաֆֆի Հովհաննիսյանին պարզապես զգուշացնեմ, որ չվիրավորի իր ընտրական իրավունքի պաշտպանության համար ոտքի ելած քաղաքացու զգացմունքներն ու չմոռանա, որ իր ճամփան դեպի այդ հրապարակն ակոսել են այսօր էլ այնտեղ հավաքված մարդիկ՝ իրենց կամքով, իրենց կյանքով, իրենց արյամբ:

2013-ի փետրվարի 18-ի ընտրություններից հետո ինքս ինձ համար պարզեցի, որ Հայաստանում շուրջ 600 կամ 700 հազար մարդ է ապրում, և այդ մարդիկ Հայաստանի այսօրն ու ապագան են։ Ես հարգում եմ այդ մարդկանց։

Բոլորիս այս օրերին մի հարց էր մտահոգում` հանկարծ կրկին մարտի մեկ չլինի: Թող գնա բանակցությունների:

Որոշ մարդիկ Րաֆֆուն կպած «քսի են տալիս» ու «տուպիկ գցում», ստիպելով նրան շատ կտրուկ քայլերի դիմել: Իմա՞ստը: